Myślisz więc pisz.

Dnia owego szlachta wieczerzać zaczynała,
I tylko na Ojca Rydzyka przybycie czekała.
Wtem, hen daleko na drodze, śród pól najżyźniejszych
Obłok kurzu wyrósł, coraz to był większy.
Tętent kopyt żwawych jemu towarzyszył,
Nie dając pokoju przedwieczornej ciszy.
Gdy Hrabia to zobaczył, zadumał się chwilę,
Lecz wnet ruszył do zamku, Telimenę zostawiając w tyle.

Zakrzyknął raźno: Ojciec Dyrektor przybywa!
Nuże, stawiać stoły, nuże piec mięsiwa!
Dalej, podczaszy, ruszże się wreszcie,
Dawaj na dziedziniec trunki najprzedniejsze!
Wiedział bowiem Hrabia, iż dla Ojca Rydzyka
Niezwykle są ważne rozkosze języka.
Tymczasem powóz Księdza u bram zamku stanął,
Szeroko mu dębowa wrota żwawo otwierano.

Osiem przednich koni, broń Boże Arabów!
Polskich pięknych koni parskało tam żwawo.
Wreszcie ruszył, na dziedziniec wjechał w kolasie,
Prezentując swój pojazd w pełnej jego krasie.
A rzec przy tym trzeba, iż powóz był niezwykły,
Jeden z dwóch takich na ziemiach Polski i Litwy.
Ci, którzy zaszczytu przejażdżki dostąpili
Niezwykle sobie komfort powozu cenili.
Pojazd był sporządzon wedle rzemieślniczych zasad
W słynnej manufakturze barona von Maybacha.
Dwadzieścia łokci długi, na osiem szeroki,
Miał mahoniowe deski, jedwabne powłoki.
Rzec zaś przy tym trzeba, iż krocie kosztował
Ów pojazd cudowny, co ksiądz nim podróżował.

Lecz cóż to dla Rydzyka: wór złota wyłożyć,
Skoro on musi swą osobę tak wygodnie wozić.
Zwykły bowiem powóz jest dla jego kości
Czym jest bat dla wołu czy młotek dla gwoździ.
Wysiadł tedy ksiądz Rydzyk z pojazdu cudownego
Przywitał go tam Hrabia, wielce kontent z tego,
Że skromne jego progi nawiedza ksiądz dobrodziej
-Zaiste, takie święto nie zdarza się codzień...

Tak rzekł klucznik Gerwazy, co najlepiej wiedział
Iż przy stole na zamku godniejszy nikt nie siedział.
Bo nie było w istocie w soplicowskich włościach
Nigdy persony ważniejszej, zacniejszego gościa.

buhahaha